با سلام
لینک دانلود فایل صوتی جلسه ۷۲، سه شنبه ۱۹ دی ۱۳۹۶ (24 MB صوت با کیفیت wma -صندوق بیان)(سه شنبه ۲۱ ربیع الثانی ۱۴۳۹ق)
لینک کمکی (31.57 MB صوت با کیفیت mp3 -سرور ابری پرشین گیگ)
موضوع جلسه:
- بحث علم در زمان ظهور (جلسه پانزدهم)
🌸 برهان محبت به جمال و کمال مطلق🌸 با توجه و معرفت به مظهر تام صفات کمال و جمال الهی در مقام امام است که انسان حب ذاتش منقلب به حب الله میشود
🌸 محبت به جمال و کمال تعلّق میگیرد. هر قدر که کمال و جمال به مراتب تشکیکی اش در فردی بیشتر باشد، و ما معرفت به آن کمالات در آن فرد بیابیم، به میزانِ ظهورِ کمالاتش به وی محبت می یابیم و حرکتِ حبی و شوقی بسوی کمالاتِ او پیدا میکنیم.
🌸 این حالتِ کمال طلبی و جمال طلبی که در انسان بخاطر «حبِّ ذاتش» وجود دارد و حرکتِ مشتاقانه دارد تا آن جمال و کمال را در خودش بیابد، وقتی این محبّتِ ذاتی به «کمال مطلق» و «جمال مطلق» (در خداوندمتعال و ظهورِ تامّه اش در حجّت خدا) تعلّق می یابد، این حرکتِ حبّی که از «حبّ ذات» بوده بتدریج منقلب به «حُبُّ الله» می شود.
🌸 انسان در این حرکتِ حبّی به فنا میرسد و ذاتِ خودش را هم متعلّق به الله می بیند. ذاتش را «عینِ ربط» به آن حقیقتِ «عینِ کمال» و «عینِ جمال» می یابد. خودش را قبل از اینکه مربوط به خودش بداند، مربوط به او می یابد. می بیند که ذاتش اول مالِ اوست، و تمامِ کمالاتِ متجلّی در وی هم اولاً و آخراً و ظاهراً و باطناً کمالاتِ خداست، و عبد در تمامِ ارکانِ وجودش «عینِ وابستگی و بندگی» به اوست.
🌸 وقتی انسانها «ظهورِ جامعِ کمالاتِ الهی» را با مراتب علم و معرفت و شهود از «ظهورِ نورِ الهی» در «مقامِ امام» می یابند، و مصداقِ کمالاتِ الهی را در تحقق «خُلقِ قرآنی» و «جلواتِ اسماءُ اللهی» و ظهورِ «رحمت و علم و قدرتِ الهی» در امام معصوم (علیه السلام) تماشا میکنند، می بینند که وی تجلّیِ اعظم و ظهورِ اتمّ در کمالات است، و شدّتِ عشق و محبّت به وی می یابند. امامی که همه ی صفاتِ کمالی را دارد (در کمّیّتِ کمالات حد ندارد)، و به هر صفتِ کمالی هم در اوج مراتبش متحقق است (در کیفیّتِ کمالات هم حد ندارد).
🌸 وقتی در دورانِ ظهور توجّه به این حقیقتِ ظهورِ اعظم میشود، همه ی مردمان حرکتشان بسوی کمالاتِ الهی و قرب بسوی خدا شتابی عظیم می یابند. شدّتِ کار و شدّتِ حرکت و شدّتِ جهادِ اکبر در سیر و سلوک ایجاد شده، و حرکت بسوی کمالاتِ الهی با مسابقه ی مؤمنین در مراتب و درجاتِ کمال ایجاد میشود. آنجا هم امر به معروف و نهی از منکر هست، منتها نهی از منکر در رفع تنبلی ها و کم کاری هاست، و امر به معروف در معرفت بخشیدن به مراتب بالاتر و حرکت با شتاب بیشتر بسوی آنهاست.
🌸 در دورانِ قبل از ظهور، تمامِ لذات دنیایی و توجّهاتِ به کثرات دنیوی و اصطکاک ناشی از موانعِ شیطانی، حاجب و مانع و منصرف کننده ی انسان از توحید میشد، و حد زننده بر حرکت بسوی کمالات و موجب غفلت از جذبه های الهی بود. اما در دورانِ بعد از ظهور و استقرارِ حاکمیّتِ الهی، تمامِ آن لذّات و کثرات، وصل کننده به جذبه های الهی و تقویت کننده‌ی حرکت انسان بسوی کمالات میشوند، و هیچ چیز حاجب و مانع برای ظهورِ توحید با درجاتش در انسانها نیست.
🌸 ما هم که در امروزمان بخواهیم از الگوهای ترسیم شده در دورانِ استقرارِ حاکمیّتِ الهی توسط امام زمان (علیه السلام) بهره ببریم، باید جاذبه های کمالات را مصداقاً در خود و جامعه ایجاد نماییم، تا با توجّه به مصادیقِ کمال و جمال الهی، لذّتِ بیکرانِ از شکوفاییِ کمالاتِ الهی در انسان را ظاهر نماییم، و ارائه ی کمالات به صرف گفتگو در مفاهیم نباشد، و مصداقِ کمالات در جامعه مورد توجّه قرار بگیرد، تا حرکتِ عمومیِ جامعه بسوی آن کمالاتِ الهی محقق شود.
🌸 امام علی (علیه السلام) در همان صحنه های جلالتش در اوجِ ظهورِ سطوت و عظمت و قدرت و غلبه و سلطه اش در قتال و جهاد با دشمنان، میبینیم که در همان صحنه های ظهورِ صفاتِ جلالتِ الهی، دارند اوصافِ جمالی و شدّتِ رحمت و محبت و لطافت و دلسوزیشان را برای نجات و هدایتِ دشمنان ظاهر میکنند، و آن غصّه هایی که بر انحراف دشمنان میخورند و تلاشی که برای کمک به نجاتشان از عذاب الهی دارند، همه موجب شیفتگی و دلدادگی به این شخصیّتِ نورانی میشود. مثلاً در جنگ نهروان با خطابه ها و روشنگریشان دو سوم از سپاه دشمن را از جنگ و قتال منصرف میکنند، و بعد از جنگ، وقتی در میانِ کشته های دشمن قدم میزنند به شدّت گریه میکنند و میفرمایند که دستِ خودم با دستم قطع کردم! و همینطور در جنگ جمل که اوج رحمتِ حضرت بر دشمن بعد از غلبه بر آنها آشکار میشود، که به احدی از یارانش اجازه تعدی و تندی به دشمن نمیدهد، و حتی یکی از یارانش را که جوابِ بد دهنی یکی از دشمنان را داده بود، بر آن یارش حد جاری میکند.
🌸 وقتی عظمتِ کمالات و مناقب و جمال و جلال الهی در اوصاف و اعمالِ امام أمیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را در دورانِ خودشان ببینیم و شدّت علاقه و عشق و انس و محبت به مولا بیابیم، آنگاه می فهمیم هنگامی که ظهورِ تمام و کمالِ آن اوصافِ متعالی در دورانِ ظهورِ امام زمان (علیه السلام) در شناخت کاملِ عمومی در مردم آشکار شود، آنگاه چه حرکتِ پرشتابِ عمومی و سرعتِ عظیمی در حرکتِ حُبّی و انس و عشق در تمامِ صحنه های جامعه ظاهر میشود، که همه با جذبه های ربوبی در ظهورِ نورانیّتِ الهی در امام (علیه السلام) به اوج کمالاتِ الهی بار می یابند.
🌸 درکِ درد و داغی که اولیاء الهی در نداشتنِ مراتب بالاتر قرب میچشند، و شدّتِ سوز و گدازی که برای یافتنِ درجاتِ عظیمتر از جمال و کمال مطلق دارند، بسیار شدیدتر و عمیق تر از درد و سوز و گدازی است که یک مؤمنِ گنهکار دارد و داغِ محرومیتش از ورود به حریمِ کمالاتِ الهی را میچشد. درد و داغِ و سوز و گدازی که مقرّبان و «سابقون» در دورانِ ظهور دارند، بسیار شدیدتر از درد و داغ و سوز و گدازی است که مؤمنین و «اصحابِ یمین» در دورانِ قبل از ظهور برای سیر بسوی خدا دارند. هرچه سلوکِ انسان بسوی خدا عمیقتر شود، درد و داغ و سوز و گدازش شدیدتر شده، چون ادراکش از قلّه‌ی توحید عمیقتر گشته، و احساسِ محرومیّتش از عمقِ مراتبِ بالاتر و درجاتِ عظیمِ قرب بیشتر است. بکّائین عالَم از آدم و یوسف و یونس و یعقوب و امام سجاد (علیهم السلام) همه از معصومین و مخلَصین هستند و چنین گریه و سوز و گداز عمیقی در زندگیشان داشته اند.
🌸 اولیاء الهی بخاطر همین سوز و گداز و شدّت داغ و درد و درکِ عمیقترشان، احساسِ اضطرارشان به خدا و شدّتِ نیاز و وابستگی و بندگیشان به دستگیریِ الهی، بیشتر میشود، و عمقِ توجّهشان به ذکر خداوند بالاتر رفته، و از آن ذکرُالله، طمأنینه و صبوری و تحمّل و مقاومتشان در برابر برخورد با موانعِ ناشی از اغیار و دشمنان بیشتر میشود.
