جلسه ۵۷- باب۳ اتمام فصل۱۵ حدیث ۱۷- یوم القیامة هو یوم قیام القائم‏ - مرتبه ای از قیامت در قیام امام زمان است - بیانی کلیدی درفهم حقایق ظهور که پایان حیات شیطان و آغاز حیات توحیدی عموم انسانهاست

باسلام

🌻میلاد باسعادت کوثرِ نبی خاتم^{(صلی الله علیه و آله)} حضرت فاطمه‌ی زهراء ^{(سلام الله علیها)} برشما محبّین و شیعیانِ فاطمی نشان مبارک باد🌻

(یکشنبه ۲۰ جمادی الثانی ۱۴۳۸ق ؛ ۲۹ اسفند ۱۳۹۵)

لینک دانلود فایل صوتی جلسه ۵۷، سه شنبه ۲۴ اسفند ۱۳۹۵ _{(26.8 MB صوت با کیفیت wma -صندوق بیان)}

لینک کمکی _{(35.75 MB صوت با کیفیت mp3 - سرور ابری پرشین گیگ)}

موضوع جلسه: 

+ کتاب الشموس المضیئه، باب۳ اتمام فصل۱۵ حدیث ۱۷

+ «یوم القیامة هو یوم قیام القائم‏» : به بیانِ صریح روایت، مرتبه ای از قیامت در قیام امام زمان است. این بیانی کلیدی درفهم حقایق ظهور است. که آیاتِ قیامت، مبیّن حقایقی در دوران ظهور میشوند. 

+ اینکه در آیات میفرماید: «فَأَغْرَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى‏ یَوْمِ الْقِیامَة»(درمورد نصاری) و «وَ أَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى‏ یَوْمِ الْقِیامَة» (در مورد یهود) _{(مائده14و64)}، این دیگر حل میشود، که یهود و نصاری در دوران قیام امام زمان عداوت و بغضائشان ازبین میرود،و دیگر اختلافات شیطانی معنایی ندارند (چراکه «یوم القیامة هو یوم قیام القائم‏»، ظهور مرتبه ای از قیامت است، و این نزاع یهود و نصاری قبل از تحقق تامّه ی قیامتِ کبری، در دوران ظهور تمام میشود). 

+ دوران ظهور پایان حیات شیطان و آغاز حیات توحیدی عموم انسانهاست.

+ در دوران ظهور تجربه ی زندگیِ مخلَصین در دنیا، که بدون نفوذ وساوس شیطان بوده، تبدیل به یک تجربه ی عمومی میشود. این تجربه ی عظیم، برای مخلَصین هم بسادگی نبوده، بلکه کمرِ فلک خم میشد تا یک نبی یا ولیّ مخلَص محقق باشد، و چقدر ابتلاء و سختی ایجاد میشد تا یک همچنین شخصی به آن مرتبه ی عظیمِ مخلَصین برسد.

+ این ابراهیم (علیه السلام) با تمامیّتِ این ابتلائات است که به مراتب اولوالعزمی رسیده «إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُن‏» _{(بقره124)}، و این عزمِ عظیم است که جذبه الهیه ی حیات اخروی را در ضمن تعلّق به بدن در دنیا، حفظ میکند، و دیگر معصیت و هبوطی بر این قدرتِ در عزم ایمانی وارد نمیشود که او را از بهشتِ صعودی خارج کند. دیگر حبّ دنیا و تعلّقات دنیوی در ابراهیم ^{(علیه السلام)} نیست. دنیا غالب بر او نیست، بلکه او غالب بر دنیاست. در این حال است که ملکوتِ آسمان و زمین را می بیند و در آخرت دارد زندگی میکند، هرچند که بدنش در دنیاست، و مثل دیگران میخورد و میخوابد، امّا همینجا نشئه اش تغییر کرده و اخروی شده است که با ملکوتِ هستی مرتبط گشته است: «نُری إِبْراهیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْض» _{(انعام75)}، کسی که در آخرت است شمول و احاطه به دنیا دارد، و خودش مستقرّ در دنیا نیست، بلکه در موطن آخرت به حیاتِ پاکِ اخروی زنده است. 

+ برای مخلَصین دیگر مصائب دنیا از زیر پایشان میگذرد و هیچ چیز مانع آنها در برابر جذبه های الهی نیست، و سر و دست شیطان از تمامِ دامنه‌ی وجودِ مخلَصین بریده شده است: «قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعینَ إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصین» _(ص،82و83) در این آیه بیانِ دو استثناء است، یکی نسبت به افرادِ مخلَصین (در نظام فردی)، و کی نسبت به زمانه‌ی مخلَصین در دوران ظهور (در نظام اجتماعی). این دست و سر شیطان در وسوسه هایش، در دوران ظهور، از دامنه ی وجود جمیع انسانها قطع میشود، چون انسانها در دایره ی مخلَصین قرار گرفته اند.

+ در طلب تعجیل فرج، باید هر بار دعای ما، یک قدم حرکت بسوی ظهور توحید در زندگیمان، و قطع کردن وسوسه و دست تصرّف شیطان در زندگی ما باشد. قطعاً حرکت به سوی آن جامعه آرمانی ظهور، باید در حرکت امروز ما آشکار باشد، که در نظام فردی و جمعی قدم به قدم بسوی حاکمیت مطلق الهی در زندگیمان پیش برویم.

+ در دوران ظهور، امر تشریعیِ دین در وجود انسان ها، بمانند امر تکوینیِ خلق در وجود هستی میشود، که به محض امرخدا بر «کُن» در وجود انسان آن امر دینی تحقق یافته، «فیکون» میشود، و هیچ مانع و تخلّف و اصطکاکی در برابر تحققش نیست. این با طی مراتب فنای فعلی و فنای صفتی و فنای ذاتی در انسانها ممکن میشود که اوجش در «مقامِ مخلَصین» است.

+ این نظامِ ایده آل، مطلوبِ فطرتِ تمام انسانهاست، فلذا خداوند با ارائه نمونه های تحقق آن در مخلَصین، تصویرسازی کرده است که امکان پذیر بودنش را بیابیم و بسویش حرکت کنیم.

روایت کلیدیِ مطرح شده در این جلسه (حدیث۱۷) :